-¿Onde vai aquel romeiro, meu romeiro onde irá?
¡Camiño de Compostela, non sei se aló chegará!
Os pés leva cheos de sangue, xa non pode máis andar.
¡Malpocado! ¡ pobre vello! Non sei se aló chegará.
Ten longas e brancas barbas, ollos de dolce mirar,
ollos gazos leonados, verdes coma auga do mar.
-¿Onde ides meu romeiro?¿Onde queredes chagar?
-Camiño de Compostela, onde teño o meu fogar.
Compostela é miña terra, deixeina sete anos hai,
relucente en sete soles, brillante como un altar.
- Cóllase a min,meu velliño, imos xuntos camiñar.
Eu son trobeiro das trobas de Virxe de Bonaval.
-Eu chámome don Gaiferos de Mormaltán:
se agora non teño forzas, meu Santiago mas dará.
Chegaron a Compostela e foron á catedral.
Desta maneira falou Gaiferos de Mormaltán:
-Gracies,meu señor Santiago,ós vosos pés me tes xa:
se queres tirarme a vida, pódesma, señor tirar,
porque morrerei contento nesta Santa catedral.
E o vello das brancas barbas caeu tendido no chan:
pechou os seus ollos verdes, verdes coma auga do mar.
O bispo que isto viu, alí o mandou enterrar.
E así morreu, meus señores, Gaiferos de Mormaltán.
¡Este é un dos moitos milagres que Santiago Aposto fai!